Από τα 6,5 στα 4,5 GW – τι σημαίνει η αναθεώρηση των στόχων και πού πάει η ευρωπαϊκή στρατηγική

Η Γαλλία, η χώρα που φιλοδοξούσε να είναι μπροστάρης στην ευρωπαϊκή μετάβαση στο υδρογόνο, μόλις μείωσε τον στόχο της για το 2030 από 6,5 GW εγκατεστημένης ισχύος ηλεκτρολύτη σε 4,5 GW. Πρόκειται για μια απόφαση που δείχνει τη στροφή προς μια πιο ρεαλιστική, τεχνοκρατική προσέγγιση, αλλά και που εγείρει ερωτήματα: το “πράσινο στοίχημα” γίνεται πλέον πιο διστακτικό;

Από την πράσινη αισιοδοξία στην τεχνική προσγείωση

Η απόφαση του υπουργείου Οικονομικών της Γαλλίας, όπως μεταδόθηκε από τη Montel, δεν ήρθε ξαφνικά. Η ανάπτυξη της αγοράς υδρογόνου αποδεικνύεται πιο αργή και πιο περίπλοκη από τις αρχικές εκτιμήσεις. Η τεχνολογία ωριμάζει με ρυθμούς που δεν επιτρέπουν άλματα, ενώ η αλυσίδα εφοδιασμού και τα κόστη καθιστούν δύσκολη την εμπορική βιωσιμότητα σε ευρεία κλίμακα.

Ενδεικτικά:

Το 2024 η Γαλλία διέθετε μόλις 35 MW πραγματικής ισχύος υδρογόνου χαμηλών εκπομπών. Μαζί με έργα υπό κατασκευή και χρηματοδότηση, ο αριθμός ανεβαίνει στα 315 MW – και πάλι πολύ μακριά από τα gigawatt των στόχων.

Όμως το “όχι” είναι και “ναι” μακροπρόθεσμα

Αντί να εγκαταλείψει τη στρατηγική της, η Γαλλία την επιμηκύνει. Ο νέος στόχος είναι τα 8 GW έως το 2035, με σαφή πρόβλεψη χρηματοδότησης:

4 δισ. ευρώ νέες εγγυήσεις για τα επόμενα 15 χρόνια 7 δισ. ευρώ έχουν ήδη δεσμευτεί στο πλαίσιο του προηγούμενου σχεδιασμού

Η στροφή είναι ξεκάθαρη: μείωση βραχυπρόθεσμων στόχων, ενίσχυση μακροπρόθεσμων επενδύσεων.

Τι σημαίνει αυτό για την Ευρώπη και την Ελλάδα;

Η Γαλλία θεωρείται βαρόμετρο για την πράσινη μετάβαση στην Ευρώπη. Όταν “φρενάρει”, η υπόλοιπη Ευρώπη το προσέχει.

Ενδεχομένως να δούμε αναθεωρήσεις και από άλλες χώρες, ειδικά εκείνες που είχαν θέσει φιλόδοξους – αλλά μη ρεαλιστικούς – στόχους για το πράσινο υδρογόνο. Εταιρείες που είχαν επενδύσει στην παραγωγή ή διανομή H₂ ίσως καθυστερήσουν projects ή ζητήσουν νέα ενισχυτικά μέτρα. Η Ελλάδα, που προσβλέπει σε μερίδιο στην αγορά υδρογόνου μέσω του αγωγού «H2Med» και άλλων έργων, πρέπει να παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις, ώστε να προσαρμόζει στρατηγικά τα χρονοδιαγράμματα και τις συνεργασίες της.

Συμπέρασμα

Η μείωση των στόχων της Γαλλίας δεν είναι ήττα – είναι αναγνώριση της πραγματικότητας. Το υδρογόνο είναι ένα μέλλον με προοπτική, αλλά όχι μαγικό ραβδί. Χρειάζεται υποδομές, επενδύσεις, τεχνολογία και… χρόνο.

Αν κάτι δείχνει η νέα γαλλική στρατηγική, είναι πως η πράσινη μετάβαση πρέπει να χτίζεται με θεμέλια, όχι με βιασύνες. Και ίσως τελικά, αυτή η ειλικρίνεια να είναι το πιο χρήσιμο μήνυμα που μπορεί να στείλει σήμερα μια ευρωπαϊκή δύναμη.